Van Schiphol naar Seattle... 1

Het heeft even geduurd maar nu ben ik eindelijk niet te moe om een verslag te schrijven.. Jullie hebben eerder Paul zijn verslag gelezen en ik moet zeggen " ik ben er nog wel steeds mee bezig en los laten is moeilijk.. Het gebeurd... je bent in paniek... wat nu.. links staat kleine bambi te kijken en vlucht weg.. moeder ree kan niet weg.. haar achterpoten zijn verlamd.. geen fraai gezicht.. ze kijkt met die grote bruine ogen onze kant op... help me en blijf weg want ik ben bang voor jullie.. We stappen uit en zei kruipt het gras in ( stilletjes hoop ik dat ze daar dood gaat ) Maar nee.. er stoppen gelukkig een paar auto's die vragen hoe het met ons gaat en vertellen dat we geluk hebben gehad dat wij en onze auto niks heeft... maar dat boeit me niet.. Ik vraag onnozel wat nu.. wat doen jullie in zo'n geval en hoe erg ik het ook vond vroeg.. kunnen we hem niet dood maken?? De hele vriendelijke meneer vroeg of Paul een geweer had.. nee die hadden we niet.. Ik wel zei hij en heeft hem voor ons uit zijn lijden verlost.. Het geluid van het schot zal ik niet snel vergeten.. Het klinkt raar maar we hebben de man bedankt en zijn heel ontdaan verder gereden.. O ja ze zeiden dat bambi het wel zou redden... sorry voor het bijna dubbele verhaal maar ik moest het even van me afschrijven....
Nu de leuke dingen....Zondag hebben we heerlijk geslapen in het vd Valk hotel bij Schiphol..Dat is echt een aanrader... Maandag morgen heel vroeg in de morgen in een veel te volle bus met allemaal kwebbelende mensen ( dat was dan wel weer een beetje jammer ) naar schiphol.. Koffers inchecken en door naar de douane... Pfff wat een vragen..reizen jullie samen? Ja. Kennen jullie elkaar?... Hoe lang? Hebben jullie zelf de koffer ingepakt.. niks meegekregen van iemand... enz enz... gelukkig het benodigde stickertje op ons paspoort gekregen van de mevrouw... zo hup verder tjop tjop naar de volgende stop... ( hopelijk kunnen we nog ontbijten ) oog scan... bij Paul ging alles heel snel maar ik moest maar blijven kijken... gelukkig kwam er een meneer ( niet zo vriendelijk ) die me weer van alles ging vragen en gelukkig gaf ik de goede antwoorden en kon ik ook mijn weg vervolgen.. Op naar de full body scan zoals dat heet... die test ook gelukkig allebei gehaald op naar de VEEL te dure broodjes. En dan op weg naar Seattle...